منظور من از نوشتن اين چند خط توصيه يا نصيحت کردن دوستان نيست .شرايط زندگي در مملکت عزيزمون خيلي سخته براي قشر جوان الاخصوص.
خود من هم يکي از بهترين رشته ها رو توي بهترين دانشگاه همين مملکت خوندم.اما الان اوني نيستم که تمام مدت دانشگاه بهش فکر مي کردم که بايد بعد از اتمام تحصيلم بايد اون باشم.يکسالم توي کنکور ام بي اي شرکت کردم و با اختلاف ناچيزي قبول نشدم.الانم يه مدت زياديه که بي خيال اين رشته شدم.و مي خوام توي رشته خودم يک مدير خوب باشم که معتقدم يک ذهن خلاق به رشته تحصيلي بستگي نداره کما اين که نمونه هاي زيادي رو رو از شخصيت هاي معروف مي شناسيم که نقطه عطف زندگيشون شايد با يک شکست شروع شده.
تمام حرف من اينه که با تمام سختي هاي بزرگي که اطرافمون وجود داره به خودمون ايمان بياريم.و حداقل تلاشمون رو به کار بگيريم.ايمان دارم که هر آدمي مي تونه اوني باشه که ميخواد به شرط اعتقاد دل.سختي هميشه بوده و سخن تازه ايي نيست.
به اميد موفقيت دوستان