هميشه جدايي هاي ظاهري تلخ و دلگير كننده هستند.اما گاهي اوقات به نزديكي هاي دروني و واقعي تبديل مي شوند كه آن تلخي ها را شيرين مي كنند.
من از همان موقع كه آقا رضا در اين وبلاگ مي نوشت با آن آشنا شدم.سبك و سياق كاري كه مي شد و دوستاني كه در آن مي نوشتند برايم جالب و زياب بود.
حركتي كه مي شود از آن براي بزرگترها و آينده مان درس باشد.جمع مي شويم و براي يك حركت تلاش مي كنيم .و بعدش در كنار آنكه در ظاهر آن نزديك از بين مي رود ولي همديگر را دوست داريم.
اين جانشيني ها هم كه درس قشنگي دارد و آن اينكه يك حركت را نبايد با يك نفر ادامه داد چون محتوم به شكست مي شود.
رمز ماندگاري اين وبلاگ هم در همين است.
در اين جا باز كردن ها
در اين تلاش ها و دوستي ها و از خود گذشتگي هاي متقابل
ضمن آرزوي موفقيت براي آقا مجيد براي اشراق عزيز هم آروزهاي خوب مي كنم و اميدوارم عمر اين حركت و اثرگذاري اش روز به روز بيشتر باشد
آرزومند آرزوهايتان
